У іх ёсьць іншае жыцьцё: кафэ-клюбы на варшаўскім Павісьлі, пляж на Вісьле, сябры, але ў іх няма матывацыі. Гэтая іх бестурботнасьць турбуе нас, але ці мы павінны ўсё гэта ў іх адабраць? Нашы бацькі таксама стараліся даць нам як найбольш, так пра сваіх дзяцей кажуць прадстаўнікі гэтак званага залатога пакаленьня пераўтварэньняў. Ім у жыцьці пашанцавала, але як будзе з маладымі? - задумоўваюцца яны на старонках тыднёвіка „Newsweek”.
„Яны іншыя, чым мы. Часам гэта ня бачнае, паколькі гэта ж нашы дзеці: маюць падобныя вочы й паводзіны. Але часам нешта выразна кінецца ў вочы”, - кажа саракагадовы Шыман Гура, кіраўнік у фармацэўтычнай кампаніі ў Варшаве. Шыман заўважыў гэта ў лютым, на традыцыйным балі для выпускнікоў. „У нас быў баль у школе, у трэнажорнай зале, а баль маёй дачкі адбыўся ў гатэлі „Шэратон”, - кажа мужчына, дадаючы, што яго пакаленьне імкнецца забясьпечыць дзяцей максымальным камфортам.
Шыман - гэта прадстаўнік залатога пакаленьня, якое ўваходзіла ў дарослае жыцьцё ў пэрыяд сыстэмных пераўтварэньняў у Польшчы, падобным чынам, як Анджэй Шозда, журналіст грамадзкага Польскага радыё.
„Мая дачка ня мае такога энтузіязму”, - прызнаецца Анджэй. Ён расказвае пра маладых людзей, якія прыходзяць на стажыроўкі на радыё. Яны мала актыўныя, чакаюць на даручэньні. Яны не задумоўваюцца, як будуць зарабляць грошы, але паколькі бачаць, што бацькі даюць раду, то яны таксама спадзяюцца посьпехаў.
„Нашы дзеці будуць мець горшае жыцьцё, чым мы”, - перасьцерагае прафэсар Марэк Гура, выкладчых у Галоўнай гандлёвай школе ў Варшаве (SGH).
Павярнулася дэмаграфічная тэндэнцыя. Што гэта значыць? Меншая колькасьць маладых людзей павінна зарабіць больш на пэнсіі для растучай колькасьці пажылых людзей. З-за гэтага растуць кошты працы ды ўзьнікае менш новых месцаў працы. Аднак у гэтай складанай сытуацыі не вінаватыя бабулі й дзядулі, а бацькі, якія маюць мала дзяцей, лічыць прафэсар.
У сваю чаргу, Яанна Канечна, трэнэр кадраў з Варшавы, маладым людзям, якія дасылаюць тоны CV, не спачувае.
„На адборачныя суразмоўі палова зь іх не прыходзіць. Тыя, хто прыходзіць, без праблем адказвае на пытаньні адносна сваіх чаканьняў ад кампаніі. „Яны добра ведаюць, якую хочуць зарплату, службовы тэлефон ці аўтамабіль. Але на пытаньне: Што ты можаш даць фірме? - адказаць ня ўмеюць. У гэткім стаўленьні вінаватыя бацькі”, - кажа Канечна.
Агнешка Хлонь–Даміньчак зь Інстытута адукацыйных дасьледаваньняў памятае свой студэнцкі час. На чацьвёртым курсе ўсе студэнты працавалі, а марай было працаўладкавацца ў адной з замежных кансалтынгавых фірмаў, якія пачыналі тады дзейнічаць на польскім рынку. „Цяпер студэнты ня хочуць працаваць, толькі пабачыць сьвет, напрыклад, у рамках праграмы абмену студэнтамі „Erasmus””, - лічыць жанчына.
Маладыя людзі не бяруць пад увагу, што нешта можа пайсьці ня так. Можа таму, што бацькі зь дзяцінства пераконваюць іх, што яны самыя лепшыя, а сьвет заўсёды адкрые перад імі свае дзьверы, задумоўваюцца суразмоўцы тыднёвіка „Newsweek”.
аз